Konstanty Brandel (1880-1970), Le Tombeu - Grobowiec, 1912

mezzotinta, karton / 20,6 x 13,8 cm
32,5 x 22,5 cm, wymiar arkusza
sygnatura ołówkiem p.d.: ‘Brandel’
numer inwentarzowy: 84/21/12/2019/poz.3


POCHODZENIE:
kolekcja prywatna, Bielsko-Biała

LITERATURA:
Katalog grafiki Konstantego Brandla, str. 42 poz. 38
wydawca:
Archiwum Emigracji Biblioteka Uniwersytetu M. Kopernia, Toruń
Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń
ISBN 83-89376-23-7
druk: ZPW POZKAL, Inowrocław
Toruń 2005

Polski grafik i malarz działający głównie w Paryżu, reprezentant nurtu symbolistycznego. Urodził się w 1880 roku w Warszawie, zmarł w 1970 w Paryżu. W latach 1900-1903 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Leona Wyczółkowskiego, Józefa Unierzyskiego i Józefa Mehoffera. Naukę kontynuował we Włoszech. W 1903 wyjechał do Paryża, gdzie osiadł na stałe. Studiował w akademii Vittiego pod kierunkiem L. O. Mersona i J. Blanche’a (1903), oraz w atelier „La Palette” Blanche’a, w którym wykładali m.in. M. Denis i H. Martin (1905). Uczęszczał do École Nationale et Spéciale des Beaux-Arts (1907-1908), a drzeworytu uczył się u S. Panenmakera. Zajmował się ilustratorstwem, m.in. wykonał rysunki do „Vita Nuova” Dantego (1920-1921), „Ariel ou la vie de Shelley” A. Maurois (1929) oraz „Le piano de Chopin” Cypriana Norwida (1937). Współpracował z francuskim wydawnictwem „Le Livre Moderne Illustré”. W 1920 został członkiem Société Nationale des Beaux-Arts, zaś w 1924 wstąpił do Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Książki wstąpił do Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Książki w Paryżu. Należał ponadto do Société du Salon d’Automne (od 1929), Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków w Krakowie (od 1933) oraz Związku Artystów Polskich we Francji (od 1956). W 1939 został mianowany honorowym prezesem Związku Polskich Artystów Grafików. Był wielokrotnie nagradzany, m.in. otrzymał Wielki Srebrny Medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), Grand Prix na międzynarodowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu (1937) oraz Nagrodę Plastyczną „Kultury” (1960). Swe prace eksponował w Warszawie w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych - TZSP (1905-1936) oraz w Paryżu na Salon des Artistes Français (od 1907), Salon d’Automne (od 1908) i Salon des Artistes Indépendants (1939), a także w Bibliotheque Nationale (1938, 1947). Wziął udział w wielu wystawach, m.in. w pokazach polskiej grafiki w Sztokholmie (1922), Kopenhadze (1923), Helsinkach (1923), Londynie (1926, 1936), Filadelfii (1934), Nowym Jorku (1934), Madrycie (1935), Brukseli (1947), Wiedniu (1949) i Rzymie (1949), oraz w III Biennale Romana (1925) i II Międzynarodowej Wystawie Grafiki Współczesnej we Florencji (1927). Uczestniczył w prezentacjach polskiej sztuki w Paryżu, m.in. w wystawie „Jeune Pologne” (1922), Wystawie Sztuki Dekoracyjnej (1925), Wystawie Drzeworytów w Luwrze (1928) i wystawie Związku Polskich Artystów Grafików w Bibliotece Polskiej (1930), w genewskim Musée d’Art et d’Histoire (1926) i Rio de Janeiro (1935). Twórczość plastyczną Brandla zdominowały techniki graficzne. Artysta osiągnął warsztatowe mistrzostwo tak w zakresie grafiki oryginalnej, jak książkowej. Uprawiał ponadto malarstwo, stosując techniki olejne, akwarelę i gwasz, projektował witraże [na podstawie opracowania Ireny Kossowskiej z Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk].